Brzmiący enigmatycznie gammacyzm to wada artykulacyjna, polegająca na niczym innym jak nieprawidłowej wymowie głoski „g”. Do jej wymowy niezbędne jest uruchomienie tylnej części języka np. g, g’, h, h’. Głoska „g”, podobnie jak „k” powinna pojawić się w wymowie mniej więcej między drugim, a trzecim rokiem życia. Gammacyzm jest ściśle związany z wadą artykulacyjną znaną jako kappacyzm.
Czy istnieje jakaś różnica w wymowie „k” i „g”?
Tak, występuje jedna różnica, która jest bardzo istotna. Głoska „k” jest ustna, zwarto-wybuchowa, tylnojęzykowa, bezdźwięczna oraz twarda. Głoska „g” jest identyczna, z tą różnicą, że jest dźwięczna. Oznacza to, że w porównaniu z „k”, podczas jej wymawiania drżą nam wiązadła głosowe.
Jak prawidłowo wymawiać głoskę „g”?
Wymowie głoski „g” towarzyszy delikatnie opuszczona żuchwa oraz swobodne ułożenie warg. Masa języka przesunięta jest ku tyłowi. Najpierw dochodzi do zwarcia (na wysokości łączenia podniebienia miękkiego z twardym), a następnie do eksplozji. Co ważne, boki języka układać powinny się na górnych zębach. Wiązadła głosowe rozpoczynają drganie – „g” jest głoską dźwięczną. Jeśli położymy dłoń na krtani, wyczujemy delikatne wibracje.
Co jest przyczyną gammacyzmu?
Tak jak w przypadku kappacyzmu, najczęstszą przyczyną jest słaba ruchomość tylnej części języka, krótkie wędzidełko pod językiem, zbyt wysoko wysklepione podniebienie, czy nieprawidłowe wzorce z najbliższego środowiska.
Jak rozpoznać, że dziecko ma gammacyzm?
Tak samo jak w przypadku kappacyzmu, występują trzy odmiany gammacyzmu:
- Właściwy – deformacja głosek spowodowana jest zwarciem krtaniowym przez co dźwięk jest nieczysty i jedynie przypomina „g”
- Paragammacyzm – dochodzi do substytucji głosek czyli zamiany „g” na jakąś łatwiejszą do wyartykułowania np. garnek – darnek, guma – duma
- Mogigammacyzm – pomijanie trudnej głoski np. góra – óra, gawron – awron
Zobacz film: Kappacyzm i gammacyzm, czyli nieprawidłowa wymowa głosek „k” i „g”
Gammacyzm to wada artykulacyjna, polegająca na niczym innym jak nieprawidłowej wymowie głoski „g”.
Wymowie głoski „g” towarzyszy delikatnie opuszczona żuchwa oraz swobodne ułożenie warg. Masa języka przesunięta jest ku tyłowi. Najpierw dochodzi do zwarcia, a następnie do eksplozji.
Dochodzi do deformacji głoski „g”, zamiany na łatwiejszą głoskę, pomijanie głoski „g”.
Podobno wystarczy tylko głoskę udźwięcznić – dzisiaj sąsiadka mówiła, bo też chodzą ze swoimi bliźniakami do logopedy. Ja i tak niewiele z tego wszystkiego rozumiem.
Jak już się wywoła K to z G nie jest wcale tak trudno 🙂 Wiem, bo moja córcia ma to już za sobą.